IG ปาน - ธนพร แวกประยูร | ปกติเราจะใช้จิตไปรู้ แต่สิ่งภายนอกเพื่อความยึดมั่นถือมั่น คำว่ารู้สิ่งภายนอกก็คือ สิ่งที่กระทบเข้ามาแล้วนึกคิดออกไป แล้วก็จำออกไป ปรุงแต่งไปตามอารมณ์ที่มันเกิดขึ้น ซึ่งมันมีอุปนิสัย อุปกิเลสของแต่ละคนจะเทเอียงไปด้านไหนมากน้อยแตกต่างกัน บางคนไปทางกามราคะรุนแรง บางคนไปในทางโลภ บางคนไปในทางอารมณ์ฝักใฝ่ในสิ่งที่เสพสุข ในการกินการใช้ไม่รู้จักพอ บางคนไปในทางอิจฉาน้อยใจ บางคนไปในทางคิดผิดเห็นผิด เริ่มต้นทั้งหมดมันมาจากความคิดผิดเห็นผิดทั้งนั้น บางคนก็ไปในทางเสพติดยินดีแต่สิ่งที่รักน่าชื่นชมอย่างเดียวจนกลายเป็นความยึดถือมั่นหมายเอาไว้ ทุกอย่างไม่ได้เอามาเป็นเพียงพลัง กำลังให้ตัวเองเกิดปฏิปทา สมมุติเราไปหาครูบาอาจารย์ เราเกิดปิติปลาบปลื้ม เราต้องเอาความปิติปลาบปลื้ม ที่เกิดขึ้นนั้นน่ะให้เป็นที่ระลึกเตือนใจว่าเราจะต้องปฏิบัติให้ยิ่งยิ่งขึ้น เพื่อความไม่ประมาท เพราะครูบาอาจารย์ก็เป็นของที่ดับได้ ยิ่งต้องไม่ประมาทเข้าไปใหญ่ ในคำสอนที่ให้ไว้ เพราะเราเองก็ดับได้เหมือนกัน แตกดับนั่นเอง เกร็ดธรรมจากการแสดงธรรม ณ บ้านเยาวมาลย์ อาจารย์นที ภูผาธรรม 16 สิงหาคม 2563🙏🙏🙏
@parnthanaporn
โพสต์เมื่อ
19 ส.ค. 63 - 13:04:31
ถูกใจ
529 คน
ความคิดเห็น
7 ข้อความ
คะแนน
4.61